Onlangs hebben wij met een groep projectleiders een wat meer reflectie-achtige bijeenkomst gehouden over het geven van leiding aan projecten. Deze keer dus niet over de harde projectkanten van planningen, geld, kwaliteit, resultaten en doelen. Het ging nu meer over focus, aandacht, gevoel en beleving. Hieruit kwamen een aantal zaken naar voren die eigenlijk wel door iedere projectmanager herkent werden. De meest opvallende?
Tunnelvisie: door blikvernauwing nauwelijks meer oog hebben voor de omgeving. Een fenomeen dat met name op treedt bij projecten met een langere doorlooptijd. Hoe gezond en belangrijk is het dan om met de opdrachtgever(s) te kijken in hoeverre het projectresultaat nog steeds aansluit bij het (strategische) organisatiedoel. In hoeverre treden er ongewenste effecten op die eerst niet waren voorzien? Projectleiders merkte dat ze de neiging hadden om in gevecht te gaan met hun omgeving. Veel negatieve energie!
De projectleiders waren het er over eens dat ieder project van tijd tot tijd langs klippen vaart, maar vonden dat noodzakelijk om de focus en concentratie van de projectgroep vast te kunnen houden. Een beetje spannend, hartstikke goed!
Andere kapers op de kust? Zelfoverschatting en kennisarrogantie (Wat zijn wij goed!) Ijdelheid (Wij zijn de beste!) Succeshonger (Wij krijgen alles voor elkaar!) De ogen sluiten alternatieven (Onze oplossingen zijn de beste!)
Waar leidt uw project aan? Geen?.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten